Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Η άνοιξη


Η αντίζηλος σου άνοιξη, χορεύει επίμονα, δροσερή, κεφάτη, ανανεώνει τους εραστές και πλουτίζει τους εμπόρους της. Η δυστυχής, προσπαθεί επίμονα να πείσει για τη νεότητα της, αντιμάχοντας τη δική σου. Στα άνθη της, οι μαγικοί λωτοί, εξαφανίζουν το χρόνο από το νου των ερώτων. Ποιός θυμάται, πως τόσα χρόνια, πορεύονται μαζί με τον χειμώνα. Ίσως η εμμονή του φρέσκου, μην έχοντας τίποτα άλλο για αναπλήρωμα. Όλα δουλεύουνε γι’ αυτό και τα πουλιά, οι συνωμότες αρχηγοί, δίνουν δημόσια ΄΄παράσταση΄΄. Άφιλο κέρδος οι ψυχές. Εν όψη ανατύπωσης έγχρωμης φωτογραφίας, τίποτα δεν αντιστέκεται στο ανυποψίαστο αίσθημα. Φαντάζομαι πως το χειμώνα, όλα τούτα, κάνουνε πρόβες εν όψιν πρεμιέρας, γι’ αυτό δεν μου εμφανίζονται. Πέρα απ΄ την όψη των ματιών σου κάθε στιγμή του χρόνου. Τους δύστυχους τυφλούς του χειμώνα σκέφτομαι συχνά και την μασκαρεμένη ξανθή, γηραιά άνοιξη.

Και όλα αυτά σ’ ένα δωμάτιο αντοχής ξορκίζοντας το πεπρωμένο. Ηθικός αυτουργός, η ξεχασμένη σου πετσέτα στο καλοριφέρ, το ποτισμένο απ’ το άρωμα σου ντουβάρι αντοχής, τα ίχνη απ’ το λευκό σου πέλμα στο μωσαϊκό. Δανείζομαι κορμί και αναζητώ κομμάτια σου στο χώρο, αποτυπώματα καλλίγραμμων δακτύλων στα ντουλάπια. Καιρό που έχει να καθαριστεί ο χώρος! Ανοίγω σαν καταλαγιάσει το κουρνιαχτό του κόσμου, μήπως και σκεπάσει ο καθαρός αέρας τα αποτυπώματα σου. Μυρωδιές που φέρνει η γηραιά κυρία, έτοιμες να καλύψουν τις δικές σου –ακόμα σε αντιμάχεται. Θα ανοίξω του Σεπτέμβρη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: