Λευκή συμφωνία

Τα διυλιστήρια μύρισαν κάθαρση. Λευκές ποδιές, ετοίμασαν το χώρο για το μυστήριο. Βαφτίστηκε η αλλαγή ΄΄ελπίδα΄΄. Σύντομα θα φανεί η εξάλειψη. Ποτέ του το λευκαντικό δεν νίκησε τη μνήμη. Χρόνια ποτίζω τα μάρμαρα της λύπης, ουδείς τρόπος επέφερε λύση. Υποκλίνομαι, να βλέπω να μου κλέβουνε εξάρτηση. Γράψε με δεμένα μάτια, προειδοποίηση: ξοφλάνε τα θέλω της λύπης. Έτσι και έγινε. Άπραγες βαδίζουν οι νεοκόρες, για το εις σάρκαν μιαν.

Πες κάτι.

Αρχίζει να οργιάζει η σκέψης. Καλπάζοντας, αφήνει παγίδες, στα ντροπής γρασίδια, ηδονικά σπαράζοντας σε μια εικόνα βροχής. Τοπίο που πικραίνει τη βιασύνη, μπερδεύοντας την με τα χλωρά. Άγνωστα τα χάδια σου στη γη… ψιθύρισε η βλάστηση για σιγουριά. Άφησε ο ιδρώτας σου μια μυρωδιά, που δύσκολα θα ξεκολλήσω τα χορτάρια, απ’ την γυμνή σου πλάτη. Σε κάθε σου βήμα χαχανίζει το λιβάδι. Τα ίχνη σου θυρίδες. Ζαλισμένες οι μέλισσες, τρυπώνουν στο κορμί σου. Τι μυστήριο, με πόση επιμονή, προσπαθούν να ζωντανέψουν, τα αποσυνδεμένα ξερόφυλλα, στο κύτταγμα σου! Πόσο εύκολα σου παραδίδεται το σύμπαν. Εντούτοις, είσαι ένα θαύμα.

photo by: info@katherinedutiel.com