Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Το φονικό του φεγγαριού.


Ύστερα, έρωτα, όλα ‘τουτα θα τα αφήσω. Για να προλάβω να ντύσω ανθούς τα γυμνά κλαδιά, που γνέφουν στους περαστικούς και τους ζαλίζουν. Μάταια περνάνε. Βγάλανε οι γυναίκες τα προικιά. Φθινοπώριασε… Λευκά κεντήματα και σαπουνάδες, γλυκαίνουν τους συγκεντρωμένους, στους δρόμους τις γωνιές. Στοίχημα, θα διασχίσω πρώτος, τη σκάφη της γιαγιάς ως τον Νείλο. Πρώτη θέση, σε ιερή τελετή. Μια γέρικη φωνή: ‘’Όνομα, διεύθυνση, ρυτίδες εποχής χωρίς επάγγελμα. Απάντησε μου αμέσως’’. Ξαναγλιστρώ στη σαπουνάδα μου –στρωμένη δουλεία πια. Ίσα ίσα που προλάβαινα τη νιότη μου. Είχαν μαζευτεί όλοι της αυλής, με τα καινούργια ‘ξώραφα. Έντρομοι τινάχτηκαν απ’ το θλιβερό φαΐ τους. Ευκαιρία, εντελώς μόνη στο δρόμο σε συναντώ, με το φεγγάρι κουβεντιάζεις και σου χαμογελά. Δεν θα χαλάσω αυτή τη νύχτα. Διαπραγματεύομαι απλά με τον ήλιο, το φονικό του φεγγαριού.

Δεν υπάρχουν σχόλια: